CRISTIANONG AKTIBISTA?

Nag-aral ako sa isang unibersidad na labis na pinahahalagahan ang pagmamahal sa bayan. Sa tuwing may matitinding isyung panlipunan at pampulitika na kailangang pag-usapan, normal na lumabas ang mga estudyante mula sa kani-kanilang kuwarto, bitbitin ang malalaking streamers, iwagayway ang mga placards, gamitin ang malalakas na megaphone, magmartsa sa corridors at ihayag sa lansangan ang pagkadismaya sa itinuturing na “bulok” at “mapaniil” na sistema ng lipunan. Isang mahalagang elemento ng lipunan at demokrasya ang kultura ng aktibismo. Sa pamamagitan ng malayang pag-uusap ukol sa mga isyung nakakaapekto sa mga mamamayan, mas nagiging sensitibo ang mga namumuno sa pamahalaan sa pulso ng bayan. Kung hindi natin sasabihin ang ating mga nararamdaman sa ating mga lider, mas malaki ang posibilidad na masunod ang inaakala lang nilang tama na maaring humantong sa pag-abuso ng kanilang kapangyarihan.

James 4:17 (MKJV) states “Therefore to him who knows to do good, and does not do it, to him it is sin.” Kung kailangan nating gawin ang isang bagay at hindi natin ito ginagawa, nagkakasala tayo sa Diyos. Maraming Cristiano ang nagbubulag-bulagan sa mga kasamaan sa kanilang paligid. We must understand that if we do nothing to stop evil, we are considered accomplice of the devil. As Edmund Burke once declared, for evil men to triumph, let good men do nothing.

FROM WITHIN OR WITHOUT?
Several people (including church leaders and ministers) have depicted politics as the ‘territory of the unbelievers’. It is necessary for Christians not to distance themselves from the affairs of the government. When Christians abandon their moral responsibility to influence society with their values, other influences will fill the gap. Isang paraan upang mabago natin ang ating masamang sistema ng pamamahala ay maging bahagi mismo tayo ng gobyerno.

May isang malaking katanungang: saan mas epektibong makakaimpluwensiya ang mga Cristiano sa mga usaping panlipunan? Sa loob ba ng Kongreso at Malacanang o sa labas ng kalye? Ang aking sagot: pareho. Kung tinatawag ang isang Cristiano upang maging mambabatas o pulitiko (batay sa kaniyang karanasan at kakayahan), kailangan niyang sundin ang ipinagkaloob sa kaniyang misyon ng Panginoon. Pero hindi lahat ay tinawag sa ganitong misyon. Huwag nang magpilit ang mga taong mas epektibo sa loob ng iglesya na pumasok pa ng pulitika. Siguraduhing tinatawag ng Diyos na maging lingkod sa pamahalaan bago suungin ang anumang laban sa pulitika. Ganundin, kailangang magbantay din ang mga Cristianong hindi bahagi ng mga pormal na proseso ng pamamahala.

The transformation of a nation depends on people who lead the government. Gumagawa ng batas ang mga lider ng ating bansa dahil gusto nilang mapabuti ang bayan. We must understand that all legislative acts and laws are moral in nature. Hindi puwedeng ihiwalay ng mga mambabatas ang kanilang pagpapahalaga at moralidad sa pagbuo ng mga polisiya ng pamahalaan. Kung walang Cristianong makikialam sa pamahalaan, malaki ang posibilidad na mamamayani ang mga batas na kakalaban sa katwiran at kabanalan ng Diyos.

Maraming tao ang mas madaling nakikita ang dumi at kasamaan ng pamahalaan subalit wala naman silang ginagawa upang solusyunan and problema. Hence, Christians should get involved in the Government. To abandon the idea is to miss the mandate of God to the Church as a whole. Politicians can legislate laws for the common good of the people but they cannot abolish evil and change the inner beings of men. Kailangan ng pamahalaan ng mga Cristianong babago sa mga pagpapahalaga sa pamahalaan at magtataguyod ng mga mabubuting prinsipyo ng Panginoon sa lipunan.

THE PITFALLS OF TOO MUCH ACTIVISM
Social activism has been a contentious issue among the youth, especially university and college students. Ang iba ayaw mabansagan na kasama ng mga tagapagtaguyod ng iba’t ibang –ismo (sosyalismo, komunismo, anarkismo). Kakabit kasi ng mga –ismong ito ang karahasan, pamumundok (paglubog sa kanilang termino) at negatibong kaisipan laban sa pamahalaan. Marami akong kaibigan na hindi na nakatapos ng pag-aaral dahil sa labis na pakikisangkot sa isyung panlipunan—rally dito, rally doon, rally kahit saan. Ang ilan sa kanila ay nasa hitlist pa ng mga pulis at militar. May sari-sarili silang dahilan. GANUNPAMAN, may ilang kadahilanan kung bakit kailangang maghinay-hinay ang mga kabataan pagdating sa aktibismo. Ilan lamang ang mga bagay na sumusunod sa mga bagay na hindi maiiwasan.

Galit at Poot -Hindi puwedeng sabihin ng isang kabataang aktibista na hindi sila nakararamdam ng matinding galit sa mga tao o institusyong kanilang kinakalaban. Kakabit ng anumang protesta ang matinding emosyon ng pagkasuklam, pagkabagot o kaya ay pagkadismaya. Sinabi ng Panginoon na mahalin natin ang ating mga kaaway sa pamamagitan ng pananalangin sa kanila. Ilapit natin sila sa Diyos na siyang maaring bumago ng kanilang puso. Isa sa kailangan nating iwasan ay maging biktima tayo ng galit at maling pagpapahayag ng ating saloobin. Hindi maiiwasang maging marahas ang pagpapahayag ng mga aktibista ng kanilang posisyon lalo na kung nahaharap sa mga dispersal team ng mga pulis at maykapangyarihan. Kung ganito ang mangyayari, nilalabag na natin ang utos ng Panginoon na we should not repay anyone evil for evil. Also, how can we manifest patience and kindness kung lagi tayong galit?

Compromises and Unholy Alliances -Ang hindi matalinong pakikisangkot sa pulitika ay puno ng panganib. It can lead to personal compromises and unholy alliances. Magiging kalapit natin ang mga taong hindi naniniwala sa kapangyarihan ng Diyos na baguhin ang bansa dahil mas nakatuon sila sa personal na krusada upang baguhin ang sistema ng lipunan. Dahil kasama natin sila, hindi maiiwasan na isakripisyo natin ang ating paniniwala para manatili ang ating pagsama sa grupo. Maari ring maubos ang ating panahon sa pakikipagdebate sa mga taong sana’y binabahaginan natin ng kaligtasan ng Diyos. We may be focused on secondary matters.

Karahasan -Isa sa mga saliwang paniniwala ng ilang social revolutionaries ay ang paggamit ng karahasan upang matamo ang kanilang layunin. The Bible never supports this idea. Armed revolution was never condoned by Christ during His earthly ministry. We should never resort to violence or overt revolution. We should express our sentiments and grievances through peaceful means. If we live by the sword, we will surely die by the sword. Remember that Christians are called to be peacemakers not war initiators.

SOME GUIDELINES
Christians should never sacrifice their faith for the sake of a particular political or social ideology—right, left or center, for several reasons. Una, walang pinapanigang political group o party ang Diyos. Hindi natin puwedeng sabihing mas papaburan ng Panginoon ang isang partido dahil sa kaniyang posisyon. Walang kinakampihan ang Diyos maliban sa mga taong naninindigan sa katwiran, kabanalan at katarungan.

Pangalawa, walang maituturing na isang fixed political agenda ang Diyos. Ang ating posisyon ay dapat nakabase sa kung anong isyu ang pag-uusapan. Dito na pumapasok ang pansariling paniniwala ng mga Cristiano. Tandaan natin na maraming aspeto ng ating buhay kung saan sadyang tahimik ang Bibliya. We must realize that political judgments are subjective and relative. Mahirap bumuo ng isang tunay na Cristianong pananaw sa bawat isyu sa ating lipunan.

Pangatlo, kailangang maging matalino kung makikisangkot sa mga gawaing pampulitika. Politics is a messy process. Hindi maiiwasang kahit ang mga Cristiano ay magkabanggaan. Remember that our first identity is to be Christians. Saan man tayo ilagay ng Panginoon, kailangang mauna ang ating pagiging Cristiano. The diversity of our political persuasions and positions should not divide us as brothers and sisters in Christ. Nagkakaiba man tayo sa pananaw, kailangan nating maunawaan na tayo ay pare-parehong niligtas ng Panginoon mula sa pagiging makasalanan at may responsibilidad na ideklara ang kaniyang kabutihan sa lahat ng mga hindi mananampalataya. Kung tayo-tayo mismo ang magsasakmalan at maga-away na parang mga mababangis na hayop, mahihirapan tayong mapaniwala ang marami na tayo ay mga taga-sunod ni Cristo.

CHRISTIAN ACTIVISM
Christians should have a different way of addressing social issues. Our weapons are not carnal but spiritual. We destroy strongholds and false arguments mainly through spiritual means. Ang ating unang kinakalaban natin ay ang espiritung umaalipin sa mga tao kung bakit nagpapatuloy ang kasalanan. We must first change the hearts of men if we want to witness radical social change. Kinakalaban nito ang prinsipyo ng maraming aktibita na naniniwalang kailangang banggain at baguhin ang lipunan para mabago ang buhay ng lahat ng tao. Remember, Jesus was mainly concerned with spiritual conversion not the dismantling of social and political structures. This does not mean, however, that we should do nothing in reforming our institutions. We should also change the structures of society but this should be accomplished by people who have the righteousness of God. Kailangang mabago muna ang puso ng tao, bago tuluyang mabago ang lipunan. Changed hearts can lead to a changed nation. Where people are Christians, there will be less sin, more humanity and compassion, more public honesty, and better human relations. Ang mga makasalanan at hindi nakalulugod sa Diyos na mga ugali at tradisyon ay mas mababawasan kung hindi man tuluyang mawawala.

As God’s Spirit penetrates people’s hearts through the gospel, those people become new creatures. Ang pagbabago sa kanilang buhay ay positibong makakaapekto sa kanilang ginagawa saan man sila naroroon. Walang bagay sa mundo na hindi pag-aari ng Diyos. Christians, therefore, should settle for nothing else than the comprehensive lordship of Jesus Christ. Ang pagbabago ay kailangang maganap sa espiritwal na dimensiyon ng lipunan. We must bring every thought captive to the Lord. Every human institution must acknowledge him as King of Kings and Lord of Lords.

I therefore define "Christian activism" as a “righteous attempt of Christians to promote God-pleasing principles and values in the secular world, in a peaceful and righteous manner.” Ang pinakadakilang pamamaraan nito ay ang ibahagi ang Mabuting Balita ng Kaligtasan sa lahat ng tao. Bagaman, makakatulong ang pagpunta sa mga rallies and demonstrations at magsisigaw sa kalye para maipahiwatig ang ating mga posisyon sa iba’t ibang isyu, mas kailangang unahin ng mga Cristiano na ipahayag ang Mabuting Balita ng Kaligtasan na siyang babago sa mga taong mamumuno sa ating lipunan. Anuman ang ating ginagawa, kailangang laging napaparangalan at nalulugod ang Diyos. Bago sumama sa anumang kilos-protesta, kailangang iniluhod ito sa panalangin at pakikipagniig sa Panginoon. Since we are advancing and promoting a spiritual kingdom, we must always be led by the Holy Spirit in everything that we do.