CHRISTIAN POLITICAL INVOLVEMENT: Paano?

Paano ba dapat makisangkot ang mga Cristiano sa pulitika? Pumasok sa loob ng pamahalaan o manatili sa labas nito? Ang aking sagot: pareho.

Kung tinatawag ang isang mananampalataya upang maging mambabatas o pulitiko (batay sa kaniyang karanasan at kakayahan), kailangan niyang sundin ang ipinagkaloob sa kaniyang misyon ng Panginoon. Pero hindi lahat ay tinawag sa ganitong trabaho.

Hindi lahat ay tinawag katulad ni Moises, Josue at Jose upang maging lider sa pamahalaan. Huwag nang magpilit ang mga taong mas epektibo sa loob ng iglesya na pumasok pa ng pulitika. It would only cause vocational confusion. Siguraduhing tinatawag ng Diyos na maging lingkod sa pamahalaan bago suungin ang anumang laban.

Sadly, several people (including church leaders and ministers) have depicted politics as the ‘territory of the unbelievers’. Many Christians in the past have left the political arena, considering it inherently evil and outside the legitimate realm of Christian influence. But it is necessary for Christians not to distance themselves from the affairs of the state. When believers of Christ abandon their moral responsibility to influence society with their values, other influences will fill the gap.

Isang paraan upang mabago natin ang masamang sistema ng pamamahala ay maging bahagi mismo tayo ng pamahalaan. Hindi minsan sapat ang magsisigaw sa kalye upang humiling ng pagbabago. Ngunit, hindi lahat ng Cristiano ay tinawag upang maging pulitiko. Ang ibang hindi matatag sa pananampalataya ay nilalamon ng sistema. Kaya, kailangang "tinawag" ka at hindi lamang "tinulak" o "tinuring ang sarili" sa ganitong trabaho.

Minsan, tinanong si dating Senador Jovito Salonga kung bakit iniwan niya ang kaniyang pagtuturo sa unibersidad at bigla siyang pumasok sa mundo ng pulitika. Iito ang kaniyang sagot:

“It is partly because of a strong, deep-seated conviction that I had no right—whatever to condemn or criticize the governance of public affairs—as I usually did—if I were not prepared or willing, in my own little way, to do something about it. How could I talk about the need of cleaning up the much talked-about mess in the government unless I was prepared to disregard, for the moment, personal interests and get something done?”

Pumasok siya sa gobyerno sa pagnanais na maging bahagi ng pagbabago sa pulitika sa bansa. Masasabi kong sadyang tinawag siya ng Panginoon sa misyong iyon kung kaya't naging matagumpay siya at itinuring na isa sa pinaka-iginagalang na pulitiko sa kasaysayan ng Pilipinas.

Ganunpaman, naniniwala akong mas magiging epektibo ang mas nakararaming Cristiano kung sila ay maglilingkod sa labas ng pamahalaan. They can have a far greater impact through personal witness and prayer by participating in socio-civic projects which may have direct or indirect effects on the political life of the country.

Christians should never sacrifice their faith for the sake of a particular political or social ideology—right, left or center, for several reasons.

Una, walang pinapanigang political group o party ang Diyos. Hindi natin puwedeng sabihing mas papaburan ng Panginoon ang isang partido dahil sa kaniyang posisyon. Walang kinakampihan ang Diyos maliban sa mga taong naninindigan sa katwiran, kabanalan at katarungan. Kung lahat ng Cristiano ay may political party na yayakapin, palagay ko mahirap magkaisa ang Body of Christ. Pinatunayan na ng kasaysayan ng sangka-Cristianuhan na mas epektibo ang mga mga mananampalatayan kung mananatiling walang pinapanigang partido.

Pangalawa, walang maituturing na isang fixed political agenda ang Diyos. Ang ating posisyon ay dapat nakabase sa kung anong isyu ang pag-uusapan. Dito na pumapasok ang pansariling paniniwala ng mga Cristiano. Tandaan natin na maraming aspeto ng ating buhay kung saan sadyang tahimik ang Bibliya. We must realize that political judgments are subjective and relative. Mahirap bumuo ng isang tunay na Cristianong pananaw sa bawat isyu sa ating lipunan.

Pangatlo, ang pagiging partisan o bahagi ng isang partido ay maaring makaapekto sa patotoo ng isang Cristianong seryosong sumusunod kay Cristo. Kailangang maging matalino kung makikisangkot sa mga gawaing pampulitika. Politics is a messy process. Hindi maiiwasang kahit ang mga Cristiano na may iba’t ibang posisyon sa mga isyu ay magkabanggaan. Remember that our first identity is to be Christians. Saan man tayo ilagay ng Panginoon, kailangang mauna ang ating pagiging Cristiano.

The diversity of our political persuasions and positions should not divide us as brothers and sisters in Christ. Nagkakaiba man tayo sa pananaw, kailangan nating maunawaan na tayo ay pare-parehong iniligtas ng Panginoon mula sa kasalanan at may responsibilidad na ideklara ang kaniyang kabutihan sa lahat ng mga hindi mananampalataya. Kung tayo mismo ang magsasakmalan at mag-aaway na parang mga mababangis na hayop, mahihirapan tayong mapaniwala ang iba na tayo ay mga taga-sunod ni Cristo. Minsan sinabi ng Panginoon, na sa pamamagitan ng ating pag-ibig sa isa't isa, makikilala ng iba na tayo ay kaniyang mga disipulo.

Kung sa pagnanais nating maging bahagi ng proseso ng politika ay negatibong naapektuhan ang ating patotoo bilang Cristiano, makabubuting pag-aralan natin ang ating desisyon. Kapag nasira ang ating patotoo sa maraming tao dahil sa pulitika, mahihirapan na nating mailapit sila sa paanan ni Hesus. Huwag na nating hintayin ang puntong sabihin nila sa atin, "Naniniwala kami kay Cristo, pero hindi kami sa inyong mga nagsasabing Cristiano!"

Ang CRISTIANO at ang PAMAHALAAN

Itinatag ng Diyos ang pamahalaan upang maging katuwang ng Iglesyang Cristiano sa pagpapatupad ng katuwiran at katarungan sa lipunan. The Church is mandated by God to accomplish three things: 1) fulfill the Great Commission 2) minister to and nurture believers and 3) reach out the society as a fulfillment of the Great Commandment.

Ang unang misyon ng lahat ng Cristiano ay ang ipahayag ang Mabuting Balita ng Kaligtasan sa lahat ng tao--ang kahalagahan ng kamatayan ni Cristo sa krus upang tubusin ang sangkatauhan mula sa kasalanan. This is the proclamation aspect of the Church's mission.

Secondly, the Church serves as the spiritual family of all believers. Christians are considered children of God because of faith in Jesus Christ. All believers are being discipled, nurtured for God’s service and bonded with one Spirit within the context of the Church.

Thirdly, Christians are members of the kingdom of God as well as the social order of this world. This is the demonstration aspect of the Church's calling. They are the representatives or ambassadors of Christ on earth. As Christians, we are commanded to act as responsible citizens of our country, abide by the civil laws, respect and pray for our leaders (1 Timothy 2:1-2), pay our taxes, and participate in community and governmental activities.

ROMANS 13 PRINCIPLES
May malinaw na pamantayan ang Salita ng Diyos kung paano dapat makitungo ang mga Cristiano sa pamahalaan. Sinabi ni Pablo sa Romans 13:1-5 (GNB)

Everyone must obey state authorities, because no authority exists without God's permission, and the existing authorities have been put there by God. Whoever opposes the existing authority opposes what God has ordered; and anyone who does so will bring judgment on himself. For rulers are not to be feared by those who do good, but by those who do evil. Would you like to be unafraid of those in authority? Then do what is good, and they will praise you, because they are God's servants working for your own good. But if you do evil, then be afraid of them, because their power to punish is real. They are God's servants and carry out God's punishment on those who do evil. For this reason you must obey the authorities---not just because of God's punishment, but also as a matter of conscience.

Una, ang Diyos ang lumikha at nagbibigay kapangyarihan sa lahat ng pamahalaan. Siya ang nagtatatag ng lahat ng pamahalaan at tumawag sa lahat ng namumuno rito (Daniel 2:21, Colossians 1:16). Ito ang dahilan kung bakit ang lahat ng batas at panuntunan na ipinatutupad ng pamahalaan ay kailangang salain at suruin ng katotohanan ng Salita ng Diyos. The government was instituted by God to represent His will.

Pangalawa, ang sinumang sumusuway sa pamahalaan ay sumusuway sa Diyos, KUNG ang pamahalaan ay lumalakad sa katwiran ng Diyos. This is the premise of Paul’s statement when he said that “rulers are not to be feared by those who do good, but by those who do evil.” Governments are ordained to promote good and restrain evil. Bakit natin susuwayin ang gobyernong sumusunod sa utos ng Diyos at nagnanais ng kapayapaan? Rebellion against a righteous government is rebellion against God.

Binigyan ng karapatan ang Diyos ang anumang pamahalaan na parusahan ang mga taong sumusuway sa mga batas (1 Peter 2:14). We must submit to authorities for three main reasons: 1) for the Lord’s sake; 2) for our conscience sake; and; 3) to avoid wrath. Kailangang tayong sumunod sa pamahalaan dahil sa ito ang kalooban ng Diyos. Kung hindi naman tayo susunod, kakalabanin naman natin ang ating konsensiya dahil sa kinakalaban natin ang pamahalaang ang nais lamang ay mapabuti ang ating pamumuhay. Ganundin, hindi tayo dapat sumuway sa mga batas at pamantayan ng pamahalaan kung ayaw nating makaranas ng parusa.

Sa kabilang banda, may karapatan ang mamamayan na suwayin ang pamahalaan kung kinakalaban nito ang lkalooban ng Diyos. When rulers reverse the divine design for the government--by promoting evil and restraining good--they lose their moral authority to rule. Hindi dapat tangkilikin ang batas na magbibigay-karapatan sa mga ina na ipalaglag ang kanilang mga sanggol sa sinapupunan (abortion) dahil kinakalaban nito ang utos ng Diyos na huwag tayong papatay ng ating kapwa (Exodus 20)

Submission to government does not necessarily mean obedience. Ito ang pamantayan na sinunod nila Daniel at ang kaniyang mga kaibigan nang suwayin nila ang utos ni Haring Nabucodonosor na sambahin ang diyus-diyusan (Daniel 1). Ito ang ipinakita ng mga komadrona sa Ehipto (Exodus 1:15-19) nang hayaan nilang mabuhay ang mga lalaking sanggol ng mga Israelita bagaman inutusan silang patayin ang mga bata. Ganito rin ang naging prinsipyo ni Pedro (Gawa 5:29) nang pilit silang pinagababawalan ibahagi ang Salita ng Diyos sa mga Hudyo at Hentil.